Filmy wojna, warszawa

Przełom sierpnia i września 2012 roku. Młode małżeństwo – Melania (Magda Grąziowska) i Przemek (Bartosz Porczyk) – przyjeżdża do Warszawy, aby zająć się luksusowym apartamentem stryja (Jan Englert). Mieszkanie położone jest w centrum miasta, w miejscu, gdzie od 1946 roku znajdował się parking, a przed wojną ambasada III Rzeszy. Młodzi bohaterowie nie podejrzewają, że przysługa oddana stryjowi zmieni się w największą przygodę ich życia, a także zmieni losy Warszawy, Polski, a nawet… całego świata!

W serialu została przedstawiona walka z hitlerowskim okupantem oddziału Czwartaków z podziemnej organizacji Armii Ludowej. Każdy odcinek jest zamkniętą całością.

Inscenizacja Artura Hofmana stanowi rodzaj podróży artystycznej przez przedwojenną, pełną szlagierów scenę i ulice Warszawy. Lekka forma kabaretowa tak charakterystyczna dla lat trzydziestych będzie stanowić wyraźny kontrapunkt dla czasu okupacji i specyfiki życia artystycznego w getcie. Sam fakt funkcjonowania kabaretu gettowego, nie jest dla każdego współczesnego odbiorcy oczywisty. Właśnie Władysław Szlengel był tym wyjątkowym, poetyckim kronikarzem czasu Zagłady. Wyjątkowe ostre spojrzenie na rzeczywistość getta, sarkazm i ironia to unikatowa forma komentarza i stanu ducha ludzi z zamkniętej dzielnicy. Poeta zginął pod koniec powstania, 8 maja 1943 roku. Opowieść o Szlenglu (w tej roli Wojciech Solarz) wyłącznie poprzez jego teksty to tak naprawdę wyraźny szkic epoki, zarówno tej z końca lat trzydziestych, jak przede wszystkim obraz Getta. W obu przypadkach oczyma Szlengla poznajemy innych artystów Władysława Szpilmana, Wierę Gran itp. Szlengel to Żyd i polski inteligent. Każdy tekst porusza, a im bardziej akcja zbliża się do tragicznego finału, tym większa u widza świadomość pojęć: JA, ŚWIAT, ŻYCIE, ŚMIERĆ, BÓG. Nic dziwnego, że unikatowość twórczości Władysława Szlengla powoduje coraz większe zainteresowanie jego twórczością w świecie, pojawiają się m.in. tłumaczenia na język angielski czy hebrajski.

Na tle dramatycznych zdarzeń poznajemy postaci i charaktery, które w tym czasie upadały i które stawały się mocarzami ducha oraz budowniczymi narodowej wspólnoty. Do tych ostatnich bez wątpienia należy prezydent Stefan Starzyński, płk Wacław Lipiński (szef propagandy Dowództwa Obrony Warszawy) oraz pracownicy radia, m. in. Edmund Rudnicki (kierownik Wydziału Muzycznego), Maria Stpiczyńska, Józef Małgorzewski, Jeremi Przybora, Jerzy Wasowski, Tadeusz Byrski, Zbigniew Świętochowski. Ich zaangażowanie, a przede wszystkim wiara oraz poczucie obowiązku sprawiły, że Polskie Radio stało się źródłem siły moralnej i duchowej walczącej stolicy oraz jej mieszkańców. Ale nie tylko. Do siedziby rozgłośni przy Zielnej 25 przybywali ludzie kultury oraz artyści, którzy wśród huku bomb i morderczego ostrzału recytowali poezję, czytali prozę i dawali koncerty na żywo. Gdy 23 września nadawany był koncert fortepianowy c-moll op. 18 Rachmaninowa, a pułkownik Rómmel czekał, by wygłosić komunikat, na Powiślu została uszkodzona elektrownia i radio umilkło. Jednak wszyscy pracownicy, mimo trwającego obstrzału, pogarszającej się sytuacji i ciężkich nalotów, trwali na swoich stanowiskach aż do 30 września, wierząc, że lada chwila będą mogli wrócić do pracy. Kiedy okazało się to niemożliwe, po raz ostatni uruchomili krótkofalówkę. „Halo, halo, czy nas słyszycie? To nasz ostatni komunikat. Niech żyje Polska!” – popłynęło w eter. Chwilę później do radia weszli Niemcy.